ben a$ka inaniyordum.
henuz gozlerim acilmami$ti, ellerim gibi yumuk yumuktu ikisi de o vakit: hani nasil desem baksam da gormuyordum.
ben a$ka inaniyordum.
henuz kirlenmemi$tim, henuz cigaranin tadini ogrenmemi$tim, olume nefes cekmemi$tim. acinin rengini, hasretin kavuruculugunu.. bilmezdim daha ate$in yaktigini, dokundum, ogrendim.
ben a$ka inaniyordum.
henuz aldatilmami$tim, incitilmemi$tim, kirilip dokulmemi$tim. henuz parca parca degildim. saglamdim, gucluydum, ayaktaydim. du$sem bile kalkardim, son dalimi yitirmemi$tim, tutunmayi bilirdim, direnmeyi, sabretmeyi, katlanmayi, haketmeyi.
ben a$ka inaniyordum.
sanirdim ki gok mavi, nehir ye$ildi. henuz renklerden sadece beyazin kirlendigini sanirdim bir de. ben beyazdim o vakit, kardelendim, umuda acardim. solmazdim, camurlu ayaklar altinda ezilirdim ama solmazdim.
ben a$ka inaniyordum.
henuz riyayla tani$mami$tim, ihanetle, kalle$likle. batmami$tim camura daha, buyumu$tum ama kucuktum, tuketmemi$tim cocuklugumu, tukenmemi$tim. sanirdim ki masallar gercek olacak, masallarda ya$ardim.
ben a$ka inaniyordum.
henuz etlerimden parcalar koparilmami$ti, kanamami$tim, yanmami$im. siyahla tani$mami$tim. sahtelikleri secmiyordu gozum, sonra hep aldatilmami$tim. ama artik, kahretsin.
artik a$ka inanmiyorum. dedim ya, kahretsin.
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?