asimilasyon

almanya da turkce yasagi adlı başlık altında ankakusu ile düştüğümüz fikir ayrılığından sonra, sözlüğü foruma çevirmemek için açtığım ve kendi kafamda düşündüğüm asimile olmanın iyi birşey mi yoksa kötü birşey mi olduğu ile ilgili fikrimi paylaşacağım başlık.

söz konusu sözcük öbeği ilk bakışta sevimsiz görünse de ve yıllar yılı bize bunun kötü birşey olduğu öğretilmişse de benim kanaatim bunun o kadar da kötü birşey olmadığı yönünde.

çok genel bir bakış açısıyla, insanlar üzerinde büyüdükleri topraklar ve içinde yaşadıkları kültür içerisinde "mutlu" olmalıdırlar. yaşadığı yerde "mutsuz" olan kişi yer değiştirir, göç eder, veya savaşlar vs onu buna zorlar.. yer değiştirme beraberinde mutsuzluğu getirir, çünkü ortalama bir insanı ele alırsak , bu insan kendisininkinden değişik yaşam formları ve çok daha farklı insanlar olduğunu görmesiyle kendi hayatını ve yaşanan diğer hayatları kıyaslar ve "kıyas"ın sonuçları mutsuz edicidir...

bunu daha da geniş düşünürsek turizmi bile dahil edebiliriz, çünkü turistik yerlerde yaşayan yerli halk sürekli değişik yaşamlara tanıklık ediyor. ekonomik önemini bilmemnesini bir tarafa bırakırsak, turizm bence bütünüyle mutsuzluk veren bir sektör zaten.

almanyadaki türkler, fransadaki araplar, ingilteredeki afrikalılar veya türkiyedeki ermeniler, yahudiler... (tabi türkiyedekilerin durumu farklı onlar sonradan gelmediler, hep buradaydılar) hepsi azınlık, hepsi yaşadıkları yere kültürel bir farklılık katıyolar, birer renkler, birer zenginlikler. kimseyle bir alıp veremediğim yok ama bu azınlıklarla (sadece türkiyedekiler değil, diğerleri de) empati kurmaya çalıştığımda vardığım sonuç sürekli "mutsuz olmak kaderi"...

örneğin türkiyedeki azınlıklarla ilgili, burada doğmuşsun kaç kuşaktır bu toprağın insanısın, bu dili konuşuyosun, komşun arkadaşın hep bu insanlar falan filan. asimile olmayışlarını da çok büyük takdirle karşılıyorum, ülkemizdeki azınlıkların bize kattıkları mimarisinden mutfağına, görgüsünden hoşgörüsüne vs herşeyi seviyorum, ve önemsiyorum ama konu bu değil, konuyu bireye indirgemek istiyorum. birey olarak bu azınlıklar, "azınlık" oldukları için "çoğunluğun" içinde mutlular mı? aileleri ve cemaatleri üzerlerinde büyük bir baskı kurmuşken, kendi cemaatleri dışından arkadaşlık kurmaları veya evlenmeleri engelleniyorken? bir kilisede vaftiz oluyorlar , kendi okullarında okuyorlar, ibadetlerini yapıyorlar, kendilerinden biri ile evleniyorlar, kendi yazlıklarında kendilerinden olanlarla tatil yapıyorlar, kendi aralarında kendi dillerini konuşuyorlar, hepsi için değil ama bir kısmı için konuşmak gerekirse türkçeyi dahi farklı bir ağızla konuşuyorlar. çoğunluğun içindeler ama izole olmuş bir hayat sürüyorlar, ve ben soruyorum kendime, eğer ben olsaydım bu şekilde mutlu olur muydum? sonuçta ermenistanla, yunanistanla veya israille veya her neyse hiçbir bağım yok, konuştuğum dil bile oralarınkinden farklılaşmış, bu toprak üzerinde doğmuşum, sadece din veya ırk ayrımı bunca izolasyona değiyor mu? bunun adı asimile olmamaksa bunun neresi iyi? aynı şey almanyadaki türkler vs için de geçerli, artık burayla bir bağları kalmamış, ama hala bir baskı var üzerlerinde, türklerle evleniyorlar, türk okullarına gidiyorlar falan filan...

yanlış anlaşılmasın, benim hiçbir şekilde kimseyle alıp veremediğim yok, sadece kendime sorduğumda bu cevapları alıyorum, ben rahatça istediğim insanla istediğim ilişkiyi kuramayacaksam, azınlık olduğum için itfaiyeci yahut polis olamayacaksam , belli okullara gitmeme önceden başkaları karar veriyorsa, ne mensup olduğum azınlığın dilini, ne de içinde yaşadığım çoğunluğun dilini tam anlamıyla konuşamıyorsam, dışlanıyorsam "asimile olmamak" neden??


edit: belki de mesele "bireyci" bakmakla ilgili düşününce.. olaya bireyci bakarsam tabi ki bu sonuçlara varmam normal, ama insanlar daha milliyetçi, yani erdemli bir biçimde bakıyorlar, kültürlerini, dinlerini ve dillerini korumak için yıllardır çaba gösteriyorlar, kendilerinden veriyorlar ve kimliklerini koruyorlar, "helal olsun" diyim ne denir bu durumda... ben yapmazdım.