memoria de mis putas tristes

gabriel garcia marquez tarafindan yazilmis muhtesem roman.

gabriel garcia marquez’in, on yil once yayinladigi ask ve obur cinler’den sonra yazdigi ilk roman. yuzyillik yalnizlik yazarinin bu yeni yapitinin kahramani, daha onceki romanlarinin kisilerine hic benzemiyor. benim huzunlu orospularim’in bas kisisi, yasami boyunca hicbir kadinla parasini odemeden sevismemis yasli bir gazeteci. yalnizliginin caresini gundelik, siradan iliskilerde aramis bu cirkin ve cekingen ihtiyar, 90. yas gununde kendine hic alisilmamis bir armagan vermeye kalkisir. eskiden tanidigi bir genelev patronicesini arar, el degmemis bir genc kizla birlikte olmak istedigini soyler. patronice, onun bu istedigini yerine getirecek, ama yasli adam her ziyaretinde ‘uyuyan guzel’ delgadina’yi seyretmekle yetinmek zorunda kalacak, yasaminin guzunde kendisine boylesi bir oyun oynayan yazgisina boyun egecek; ne ki bu ayriksi iliskiden o gune degin hic tatmadigi bir ask dogacaktir. garcia marquez, bu romaninda, yasliligin huznunu olagandisi bir askin coskusuna donusturuyor. belki de olumu guzellestirmek icin...
ustanin bu yeni romani yasliliga, cinsellige, aska ve olume bir guzelleme.

onun ara kitabı ’benim hüzünlü orospularım’ dır. bir ayağı çukurda çapkın eskisi bir adamın gencecik bir kıza nasıl aşık olduğunu anlatır. bence adının dışında pek bir cazibesi olmayan tek kitabıdır marquez’in.

ölmeye hazırlanan yaşlı bir adamın hayatın son durağında ilk defa aşkla tanışması ve bunun hayatına kattığı değişikliklere güzel bir dille anlatan gabriel garcia romanı.

90 yaşın olgunluğu ve çaresizliğinden bakmak isterseniz hayata marquez’in desteğini arkanıza almanız da fayda var....

"kimse aldatmasın kendini,sakın, sanmasın ki daha uzun sürecek beklediği hayat, daha önce gördüklerinden,çünkü hepsi aynı hızla geçip gidecek ."

’’ dünyada tek başına ölmekten daha büyük bir felaket olamaz’’ diyerek hafızama kazmıştı bu cümleyi..

ama ’’tek başına geldin, tek başına gideceksin’’ demiyor mu büyüklerimiz?