annem yok artık

ataol behramoğlu’nun her okunduğunda yürek burkan şiiri.

annem yok artık.b eni düşünen kalbi yok. bitti.
umutsuz olmak istemiyorum.
umutsuzluğun bir çıkar yol olmadığını biliyorum.
annem yok artık, yeryüzü çok gördü onu,
kalabalığın arasında kuş gibi çırpınan varlığını
çok gördü
dalgın yüreğini çok gördü
bizim için çarpan, kaygılarla dolu yüreğini.
annem yok artık. bu kesin. gelinecek bir yere gitmedi.
işte geldim çocuklar demeyecek
nasılsın yavrum demeyecek
sobanın yanında oturup uzatmayacak yorgun ayaklarını,
sabah kahvaltılarının masası olmayacak artık,
yine gel demeyecek,
çıkarken ben kapıdan, çıkıp karanlığa karışırken
yeni bir dönemi başladı ömrümün,
annemin olmadığı dönemi,
onu yüreğimin üstüne nasıl bastırmak
istediğimi bilemeyecek artık.
gençlik dönemleri bir şey anlatmıyor bana,
aklımda hep son dönemlerinin annemi
hayatım sürüp gidecek, annem olmadan,
çocuklarım olduğunda onlara annemi anlatabileceğim
sadece.
fotoğraflarına bakacaklar,
ufarak, biraz mahsunca bir kadın
küçücük tozlu pabuçlarıyla merdivenleri tırmanıp
kapımı açıp girmeyecek
yüreği dopdolu, trafikten, insanlardan şaşkın
kocasına sığınan biraz bütün fotoğraflarında
hayatım rüzgar gibi akıp geçiyor,
uğultulu bir rüzgar gibi akıp geçiyor hayatım..