anne

özledim.seni özledim.hem de çok özledim.basit cümleler gibi görünüyorlar ama değil.gerçekten özledim.seni sevemekten korkuyorum.çok korkuyorum.

çocukken, yada çocukken değil,küçükken; gecelerim seni düşünmekle geçerdi.gitmenden korkardım.iyi bir kız olamadım.belki de diğerleri gibi olamadım.tüm biblolarını kırmıştım daha minicikken,dolaba salıncak kurmuştum,diğer kızlar gibi oynayamamıştım barbie bebeklerimle.kendimi erkek mi sandım ne futbola daldım.

ne sen söyledin bana "seni seviyorum" diye, ne de ben.oturup da iki laf edemeden taa istanbul’a geldim.güya okumaya.ama ben daha çok küçüktüm.gece ağlayacak bir odam bile olmadı.hiç tanımadıklarıma güvenmek zorunda kaldım.onlar da bana güvenmiş gibi yapmak zorunda kaldı.

ne kadar çok yazı yazdım sana,babama.hiç merak edip sormadın.

büyümek zorunda kaldım.büyüdüm demek zorunda kaldım.yalan kötüydü güya.yalnız kaldım.çok yalnız kaldım.parasız kaldım.ortada kaldım.çok yakında da evde kaldım.iyi ki doğmuşum anne. basit cümleler kuracak kadar büyümüşüm.ne kadar da yalnız kalmış ellerim ! daha elini tutmadan koluna girmişim.ne kocaman olduysam artık.