ağlamak

bir an olur, akla bir $ey gelir.ya gecmi$ bir zamana ait bir hatira, yahut kaybedilen bir sevgili, bir dost, bir akraba..insani du$uncelere bogar bir anda, beyinden gozlere dogru bir akim ilerler takibinde.once burun uzerinde minik bir basinc ba$lar fakat insan henuz ne oldugunu anlayamaz.hic aklina gelmez ki du$unduklerinden oturu nefessiz kalana kadar aglayacagini.daha sonra gogus kafesi siki$maya ba$lar sessiz sedasiz fakat insan hala farkina varamaz az sonra olacagin.belki de o anda az once akla gelen $eyler unutulmu$tur bile.fakat gene de beyinde yer etmi$tir bir kere bu du$unceler.bo$altim mekanizmasi ise gozya$laridir.biraz zaman gecer, biraz daha, biraz daha..ve bir anda ba$lar gozya$lari yercekimine kar$i koyamamaya..nefes ali$ veri$i sikla$ir, gogus daralir ve insan sebebini bile anlamadigi bir aglama krizinin icerisine girer.ho$ zamanlardir bunlar.insanin aglama ihtiyacini giderir ki bu muthi$ bir rahatlik saglar bunyeye..sonuc islak yanaklar, azicik kisilmi$ bir ses ve nemli gozler..guzel goruntulerdir..anlayana elbette..