aforizma

faydalı olup olmadığından emin olamadığım bir müessese.

kitaplarda altı çizili kelimelerin ardından, her konuşmamızın her yazdığımızın böyle kısa ama olayın özünü yansıttığını düşündüğümüz cümlelerden oluşması sonucunu doğurabiliyor.
değişik bir zaman yaşıyoruz; bir taraftan sevgileri, aşkları, insanları, bedenleri, hayatları, her türlü ilişkileri, şansları düşüncesizce tüketirken, bu "zaman" dediğimiz ne sikim değerli bir malzeme ise! kendisi ile ilgili sürekli bir tasarruf ihtiyacı içerisinde salakça bir koşuşturmaca yaşıyoruz. kendisinin nasıl bir değer taşıdığına inandırıldıysak, kaybedilmemesi gerektiğine tek bir anının bile; ondan tasarruf maksatlı, hayatla, aşkla, insanlarla, sevdiğimiz ve nefret ettiğimiz insanlarla, aşımızla, işimizle, kısacası varımızla, yoğumuzla olan derdimizi anlatmak için cümlelerimizden kelimelerimizden bile tasarruf ediyoruz. sürekli bir beylik söz söyleme ve işitme hevesi. tek kelimede hayata özet geçme merakı.

mesele anlaşma, anlatma/anlama meselesi olmaktan çıkmış gibi sanki! imalı yaşam klavuzu kurtaracak kurtarırsa bu dünyayı ve insan ilişkilerini. ya da ihtiyaçtan evrimin ilerleyen evrelerinde telepati gerçeğe dönüşecek. çünkü bu hali ile insanlardan bir bok anlamıyorum. büyük olasılık onlar da benden.

hayat sen ne sikim bir şeye evriliyorsun böyle günden güne?...