23 nisan ulusal egemenlik ve çocuk bayramı

çoğu zaman işgenceye çevrilen çocuk bayramı.
kendi bayramında okuyacağı şiiri kaybeden bir çocuk olarak öğretmeninden uzunca bir süre dayak yiyen birisi olarak söylüyorum bunu.istisnalar kaideyi bozmaz ama kimini hepten bozar.
bayram gösterilerine ailenizle katılıyor ve bayramı okuldan bağımsız şekilde kutluyorsanız gayet neşeli geçen, lakin okula gidiyor ve bu gunun organizasyonunda şahsen görev alıyorsanız zehire dönüşebilen bayram..günler öncesinden robot gibi hazırlarlar sizi bayrama.işin bayram kısmı es geçilir ve yapay bir havaya bürünür her şey.araçlar amacın önündedir.her olayda olduğu gibi prosedüre uygun davranmak zorunda olan eğitmenler yüzünden bayram çocukluktan çıkar ve rutin bir gösteriye dönüşür.motivasyon ve çoşkudan uzak bu hazırlık, ayakta beklenen koca bir günün ardından sona erer.şimdi nasıl hazırlanılıyor bilmiyorum ama eskiden böyleydi.ben çocuksam ve bu bayram benimse istediğim ağaca çıkar istediğim camı kırarım abicim kimse de bana karışamaz.biz yandık yeni nesiller yanmasın bari. çıkarın çocukların boynuna zorla taktığınız tasmalarıda istedikleri yere tırmansın bebeler.onlara tarif etmeyin bayramı nasıl kutlayacaklarını, bayramın ne olduğunu anlatın yeter, gerisini onlar halleder zaten.
son olarak; sen 23 nisan milli egemenlik ve cocuk bayraminda şiir kaybettim diye beni döven adi karı.tokat attıkça şıngırdayan bileziklerinin sesi hala daha kulağımda bilesin.sana ve senin gibilere olan nefretim hiç bitmeyecek.söz olsun.
bir sonraki yazımda 19 mayıs kutlamalarında kuleden düştüğüm için beden eğitimi öğretmenimden nasıl aduket yedim onu anlatıcam sizlere..