yalnızlık

secebildigim yalnızlığı severim ben. yay kadınıyım ya, özgürlüğe düşkünüm ya sürekli aynı yerler, aynı kişiler, aynı hikayeler sıkar beni. sıkılınca alıp başımı gitmek, yeni yerler keşfetmek isterim. tepem atınca etrafımda kimse olmasın isterim. bi müzik, biraz şarap, bi kaç film, bi kaç kitap ve ben. kafamı dinleyebildiğim, iç sesimi daha net duyabildiğim ve kendimle daha koşulsuz iletişim kurabildiğim anlardır yalnızlık anları.

gel gör ki şu sıra bu süreç fazla uzadı. yalnızım ve bu benim yaptığım bir seçimin getirdiği kaçınılmaz bir yalnızlık. o kadar da iyi mi bilemediğim, kararımdan emin olamadığım, ara ara bir şeyleri sorgulamama sebep olan bir tek başına kalmışlık.

eskiden apartmanın önüne gelir,zili çalar ve kapının açılmasını beklerdim. şimdi ise evimde ne bir bekleyenim var ne de benim beklediğim biri. işin kötüsü alışıyorsun buna, daha fazla yadırgamıyorsun odadaki tek sesin klavyenin tuşlarına ait olmasını. haa bi de bilgisayarım ısınıo, onun da bi katkısı var alttan alttan.

sonra bencilleşiyorsun, paylaşımların azalıyor. o çok özlediğin, o çok sevdiğin insanları görüp mutlu oluyorsun bir yandan,bir yandan da içten içe kendi kabuğuna çekilmek istiyorsun. artık sen kalabalıkların insanı olamıyorsun çünkü, bir şekilde kendinle yetinmeye kaptırmışsın çoktan kendini. bu işte bir tuhaflık var biliyorsun ve her zamankinden daha az aidiyet hissederek daha az köken salıyorsun hayata..