sakız ağacı

o bir sakız ağacıydı, alelade;
bir gün o yeşil sahile çıktı geldi,
o zaman bu zamandır memnun yerinden;
seyreder bulutları, göğü, denizi.

titreşirdi rüzgarla güneşli yaprakları;
ömür sürdü öyle hoşnut dünyasından,
aydınlıktan uyku tutmazdı bazı gece,
motor sesleri duyulurdu uzaklardan.

tanrı adın işitmedi ömründe;
inanmadan da madem yaşanıyor diye,
rüzgarlı bir kıyıda, sevinç içinde,
yaşamak dururken düşünmek niye?

anmadı geçenleri bir defa bile;
ne uğraşır mesut olan gelecekle?
bir avare misali, günü gününe,
o bir sakız ağacıydı, yaşadı sade.
.

can yücel