sahne

özge dirik $iiridir..

gıpta zamanlardan bir ya$am sırrı.
devasa yalnızlıklara açılan kapılarda,
tanrı misafiri umutlarınızla beraber,
zilinizi de çalıp kaçıyor afacan çocuklar.

safrasını bırakıyor gökyüzü üzerinize,
yıldızınız dahi yok geceleri hüznünüze ortak.
bir memurun masa örtüsünün altından çalınan kirası gibi,
artık bakire değil gecenizin mavisi.

savunmasız, açık kentleri ele geçiriyor ancak,
engin tutkularınız, tutuklu kalmı$lığı yarınlarınızın.
ne zaman bir çiçek dalında kurusa,
bir sevgilinin daha çok üzülmü$lüğü uzanıyor ba$ucunuza.

uykuya dalarken annesinin mutlu masallarıyla,
uyanırken babasının acı öyküleriyle büyüyen çocukluğunuz için,
$imdilerde a$k;
kanamalı bir hasta için yara bandı yalnızca.

hayatını cehaletin tanrılarına sıvazlarcasına,
a$ıdan habersiz bir annenin secdeye varı$ı gibi,
yormuyor çocuğunuzun tanrıya yolculuğu.

dev$irilmi$ devirlerden kalma hesap tabağı artıkları hayat.
hangi $apka alkı$a kaldırılsa içinde ölü bir tav$an.
ve çok eskilerden bir sahne gözünüzün önünde,
münir özkul affetmeden, nefretle terkediyor çocukluğunuzu...