postaci

bir nazım hikmet şiiri


insanın, dünyanın, yurdun haberini,
ağacın, kuşun, kurdun haberini,
seher vakitlerinde
yahut
gecenin ortasında
taşıdım insanlara yüreğimin çantasında,
şairlik ettim
bir çeşit postacılık yani.
çocukken postacı olmak isterdim,
şairlik filân yoluyla değil ama
basbaya, sahici postacı.
renkli kalemlerle çizilirdi bin türlü resim
hep aynı postacının, nâzımın resmi,
jül vernin romanlarıyla coğrafya kitaplarına.
işte, köpeklerin çektiği kızağı
sürüyorum buzun üzerinde,
işıldıyor kuzey şafağı
konserve kutularıyla posta
paketlerinde.

bering boğazını geçiyorum.
yahut işte bozkırda gölgesinde ağır bulutların
asker mektubu dağıtıp ayran içiyorum.
yahut da büyük şehrin uğultulu asfaltındayım,
çantamda yazıları yalnız müjdelerin
yalnız umutların.
yahut çölde, yıldızların altındayım.
bir küçük kız ateşler içinde hasta.
kapı çalınıyor gece yarısı:

-posta!
küçük kızın gözleri açıldı mavi mavi.
babası yarın akşam dönüyor hapislikten.
o karda kıyamette bendim bulan o evi,
komşu kıza bendim telegrafı getiren.

çocukken postacı olmak isterdim.
oysaki, türkiyemde postacılık zor sanattır.
telegraflarda envai türlü acı
mektuplarda satır satır keder taşır
o güzelim memlekette postacı.

çocukken postacı olmak isterdim.
muradıma, macaristan’da erdim, ellisinde.
çantamda bahar,
çantamda tuna’nın pırıltısıyla
kuş cıvıltısıyla,
taze çimen kokusuyla dolu mektuplar.
moskova’ya budapeşte’den,
çocukların çocuklara mektupları.

çantamda cennet...
bir zarfın üzeri:
"memet,
nâzım hikmet’in oğlu,
türkiye"
diye yazılı.
moskova’da mektupları birer birer
kendim dağıtırım adreslerine.
yalnız memedin mektubunu götüremem yerine.
hattâ yollıyamam.

nâzım’ın oğlu,
haramiler kesmiş yolu,
mektubunu vermezler.