ölünce tanrıyla karşılaşan ateist

marx ölür ve melekler gelip marx’ı nereye koymaları gerektiğini tanrıya sorarlar. tanrı hiç düşünmeden, "o bana inanmıyordu onu cehenneme gönderin" der. melekler tanrının bu buyruğunu yerine getirip marx’ı cehenneme korlar. çok geçemeden melekler tanrının huzuruna yeniden çıkarlar ve konu yine marx’dır. melekler tanrıya marx’ın cehennemde isyan çıkardığını, cehennemdeki diğer ruhların greve başladığını, eşit haktan, kardeşlikten bahsettiklerini, zebanilerina artık cehennemdekileri kontrol altında tutamadıklarından bahsederler. tanrı korkar ve "aman," der, "sakın cehennemdeki isyan büyümesin. sonra şeytana maskara oluruz, hemen alın marx denen o adamı cennete gönderin". melekler böylece marx’ı alırlar ve cennete korlar. yine uzun zaman geçmeden melekler bu sefer daha şaşırtıcı bir haberle dönerler tanrıya. "efendimiz", der melekler, "cennette protestolar başladı. cennetteki iyi kalpli insanlar marx denen adamın çevresinde toplanmışlar, cehennemdeki eşitsizliği, kötü şartları haber almışlar ondan. hepsi de iyi kalpli temiz ruhlu oldukları için dayanamamışlar, cehennemdekiler için haklar çıkarılmasını istiyorlar." tanrı dayanamaz ve "getirin bana o marx’ı" der. melekler marx’ı cennetten alır ve tanrının huzuruna gelirler. bundan çok kısa bir süre sonra, bir şey danışmak üzere gelen melekler tanrıya yanaşıp da "tanrı efendimiz..." diye söze başladıklarında, tanrı kızar "ne efendisi, hepimiz kardeşiz." der, sonra ekler "hem ’tanrı’ yok... ’yoldaş’ var!"