mesih

1970 lerin 2. yarısında, korku dergisinde yayınlanmış bir cizgi romanı öyküleştirerek sizlerle paylaşmak istiyorum.hikayenin orijinal ismi "mesih".
günümüzden 100 lerce yıl sonrası , gelecekte bir gün , dünya iki cepheye ayrılmış ve sürekli bir savaş hali var.
bir taraf , karşısında diğer taraf ve ortada ufka kadar uzanan bir cephe , sürekli birbirlerine ateş ediyorlar ,
cephe gerisinde sürekli bir silah üretimi , ölenlerin yerine yenileri geliyor durum bu.
bir gün , ufuk çizgisinde bir adam beliriyor elinde bir sandık , cephenin tam ortasında yürüyor.
askerler şaşkınlıkla adamı izliyor "kim bu yahu deli midir nedir , ne işi var cephenin ortasında" şeklinde sesler yükseliyor her iki cepheden de.
onu gören her asker , ateş etmeyi kesip izlemeye başlıyor.sonunda adam cephenin ortasında bir yerde duruyor ,
elindeki sandığı yere koyup üzerine çıkıyor ve "kardeşlerim , beni dinleyin , neden savaşıyorsunuz ......" şeklinde başlayan bir konuşmaya başlıyor "
konuşmanın kalan kısmını hepimiz tamamlayabiliriz" askerler şaşkınlık içinde birbirlerine bu soruyu sormaya başlıyor yahu neden neden diye ,
hatta cephenin ortasında bir kaç düşman asker kucaklaşıyor dahi.
işte bu sırada nereden geldiği belli olmayan bir kurşun "uzaydan gelmiyor tabii" vınn layarak adam saplanıyor , ve adam yere düşüp ölüyor , 5 -10 saniyelik korkunç bir sessizlik den sonra …………….
her iki taraftan yükselen "mesihimizi öldürdüler" çığlıkları ile cephe tekrar yarılıyor ve savaş kaldığı yerden devam ediyor...
bir kaç yüz yıl daha sürecekmiş kadar güçlü ve şiddetli..
savaşın başlamasının da en sağlam ve/veya en mantıklı sebebi de mesih aslında.
mesih'in yerine , herhangi bir şey koyulabilir rahatlıkla , ya da bu “birşeycilik” lerden vazgeçilir.
nedendir anlamam , bizatihi insan muhteşem bir hazine/uzay iken , neden bir şeylere dayanmak ister , neden?
bu aciziyet kilidinin anahtarı nerde ve/veya kimde?