kapı

garip bir sekilde kapilari onemsiyorum.korkuya bulanmis bir ilgi bu.urkutuyorlar beni ama merak etmeden de duramiyorum ardindakileri.korku filmlerindeki en urkutucu sahnede,bir yandan korkudan gozunuzu kapatirken bir yandan da ekrana bakmaya calismaniz gibi.
cesit cesit kapilar ve anlamlar var kafamda.cevre ve zaman onemli degil.sadece kapilar ve ardindakiler:koyu yesil eski bir ahsap kapi ve arkasinda;her an o kapidan disariya cikip bana zarar verebilecekmis gibi gelen sivri burunli,yasli bir kadin ya da mor boyali ihtisamli bir kapi ve ardindan cikip zehirli dudaklariyla beni opecekmis gibi gelen guzel bir kadin.bunun gibi sonsuz kapi ve anlam...cesaretin korkuyla,vurdumduymazligin ilgiyle savastigi bu ortamin genelde tek bir galibi oluyor:merak.
araliyorum kapilari.bazen bir bakiyorum kimse yok iceride,guveni tadiyorum;kactilar benden diyorum kendi kendime,krktular benden’bazen bir bakiyorum ki karsimda sonu gorunmeyen uzun bir koridor,meraki tadiyorum ya da bazen klitli oluyor kapi.siktir diyorum,hayalkirikliginin kekremsiligini kesfediyorum.bazen de icerisi dort duvardan olusan got kadar bir yer oluyor.duvarlara bakiyorum,yalnizlikla yuzlesiyorum.sonra ’siktirsinler’ diyorum,’nefret ediyorum onlardan!’