kapı

neden tüm kapılar açık değil ki? ya da neden bırakılmaz biz açalım kapıları? aç kapıyı ya da çekil, açacağım kapıyı. ver anahtarı, yoksa kırarım bu kapıyı.

açıyor musun? aman, çekil, bana ver anahtarı. hah, şöyle... şimdi hoşçakal kardeşim, canım, güzelim, canım kardeşim. çok teşekkür ederim, zahmet olmasın sana; hiç uzanma sen, değme o tokmağa. sen gidebilirsin. ben açarım kendi kapımı kendim. yine de teşekkür ederim. neden sana açtırmadım diye soruyorsan eğer, ben birini açıp diğerini kapamayacağım; hepsini açacağım. bırakalım açık kalsın, bırakalım isteyen girsin, isteyen çıksın. herkes dilediği gibi dilediği şekilde yaşasın, tek yasa sevgi olsun, sadece insanları üzenlere kapılar yasak olsun. tek yasak da bu olsun. herkes birbirine kapıları açsın, içeri bulutlar girsin. gülmeyi bilen çocuklar gelsin...

önce kapıların hepsini açalım, birer birer, yorulmadan. yorulsak bile durmadan... sonra kapıları tamamen kaldıralım ortadan, tüm kapıları işlevsiz hale getirince susamadan. belki, sonra, bakarsın duvarları da yıkarız. aramızda hiçbir şey olmaz, havadan başka. o zaman ne anahtara, ne zile ihtiyaç kalır. ne özlem olur, ne de öfke. asla canımız yanmaz, çarpmayız. çarpacak duvar kalmadıktan sonra canımızı istesek de yakamayız.

duvarların yıkıntıları üzerinde, buluşmak seninle bir akşamüstü... elini avcumda bulup yitirmek, yitirmek... ellerin bir martı, telaşlı ve ürkek... (#143809)

(bkz: duygusal entry)