gitar

girdim odaya,haftalardir oldugu gibi yine odanin sag kosesi yokmuscasina davranarak. bakmiyordum, bakamiyordum yuzune. dersler,arkadaslar… kendimi bile inandirdigim bahanelere onun inanmayacagini biliyordum.bildigim bahane kabul etmeyen tek seyimdi benim. yo, yo benim degildi. ama ben onundum. o bana hukmediyordu daha cok.
bu sefer cesaretimi topladim. en az uc hafta olmustu ve ben onu elime alirken gozlerimi yerden ayiramiyordum.
ve evet. affetmemisti. affetmezdi. ben donup dolasip ona kosardim, ama o bunu bile bile affetmezdi. kuskunlugu kolay kolay gececek gibi degildi bu sefer. hatta uzun suredir yapmadigini yapti,parmaklarimi acitti. onu ikna etmenin tek yolunun daha fazla ilgi gostermek oldugunu biliyordum ama o aptal kafa tuma istegiyle biraktim elimden, dondum salona gittim. ondan iki adim uzaklastigim anda baslamisti aslinda fark etmem inatlasmanin anlamsizligini.
ona istedigi ilgiyi verecektin,biraktigin anda cezasini cekecektin.ama bir sey var ki, o yuzden bunlar hep:
ilgiyi asla karsiliksiz birakmayan;kac kez biraksanda, donunce seni yeniden ve yine yeniden bagrina basan bir sevgili o. canim ya .