şöyle bir anım ile yaşadığım his:
2014'ün yazı. yaz döneminde pedagojik formasyon aldığım için memlekete dönmedim. ramazan ayı da o sene formasyon aldığım döneme denk gelmişti. yaz dönemi olduğu için ev arkadaşım da memleketine dönmüştü, evde tektim. malum geceleri sabahladığımız için sahura kalkmak gibi endişemiz olmuyordu. vakit yaklaşınca kalkıyor, mutfağa gidiyor, güzel bir sahur sofrası kuruyordum.
lakin şöyle bir durum oluyordu, yaz mevsimi olduğu için balkon kapısı, pencere falan her yer açıktı, karşı apartmanlarda insanlar, sahura kalkıyor, sofra hazırlıyorlardı. mutfaktan balkona taşınan çatal, bıçak sesleri, konuşmalar, gülüşmeler... hepsini gecenin sessizliğinden dolayı duyuyordum, o gülüşmelerin eşliğinde bir başıma sahuru yapıyordum.
o yaşına kadar her ramazanı ailesiyle geçiren ben, onca zaman, geceleri sabahlamama karşın o ramazan geceleri kadar şiddetli yalnızlık hissi yaşamamıştım.
yok ya, gözüme bir şey kaçtı, bir şey yok.
iyiyim ben.
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?