engelli

engelli cocuklar vardır bir de, dogu$tan ya da doktor hatasıyla sonradan engelli olan cocuklar.

bu cocuklar, annelerine eziyet etmeyi severler.
bu konuda fatma girik’in oynadıgı bir film vardı, benim gün ı$ıgım annem gibilerinden bir ismi vardı sanyorum. orda da bu konu i$leniyordu i$te. acık beyan, azıcık zekaları yerindeyse hayatın onlara attıgı bu baba kazıgın acısını, kendilerini pamuklara sararak bakan annelerinden cıkarırlar.
cogu zaman annelerin, benden ne istiyosun evladım diye cıglık cıglıga aglayıp isyan ettiklerini görmü$ümdür.

bu eziyetlerini hatta daha da ileri seviyeye götürürler. i$e gittigi için ilgilenemedigi,dolayısıyla vicdan azabı ceken babanın iç güdüleriyle onlara özel davranması, $ımarıklıklarını kat kat artırır, anneyi babayı yanyana getirmek istemezler. hatta onları ayrı yatırırlar bilerek ve isteyerek. evebeynler de üzmemek adına kuru gürültüye pabuc bırakırlar, mecbur olarak.

sonuc olarak ne cocugundan ne kocasından ne de hayattan mutlu olan bi kadın vardır artık... anne vardır, annem.

onlarla olmaz, isyan edersiniz. ama onlarsız da hiç olmaz. bunu da iyi bilirsiniz...


not: i$te bu yüzden annelerimiz cok yücedir, kendi ya$amlarını paspas ederler cocukları kocaları için. hayatın durmadan ter döktürdügü engelli annelerine biraz daha saygı gerekli...