yaran diyaloglar

kimi zaman hiç beklenmedik yerde ve zamanda gerçekleşen diyaloglardır.

ingiltere’de bir sahil kasabasında dil okulu münasebetiyle bulunuyordum. ee malum her milletten insan olduğu gibi ’türkler her yerde’ mottosuyla pek çok da türk vardı ve kültürümüzü diğer milletlere tanıtma, yayma ve yaşatma gibi de hayati bir ideolojimiz olduğundan yabancı arkadaşlar da bu durumdan fazlasıyla etkileniyorlardı. en çok da araplar, malum ortak kelimeler, işte dini bir takım şeyler falan derken bazı araplarla sıcak ilişkiler kurulabiliyordu. neyse bu araplardan en sıcak olanı ve türk arkadaşlarla en çok vakit geçireniyle bir gün okulun merdivenlerinde karşılaştık. çocuk bizim sınıfa yeni gelmişti ve ayaküstü bir iki muhabbet etmeye başlamıştık sınıfla ilgili ama hiçbir okunmaya değecek yanı yoktu bittabi zaten asıl mesele de o değil. kabaca şöyle bir şeylerdi:

riciric: how are you?

arap: so so, you?

r: not good, not bad, this lesson is so boring, we never enjoy, i feel sleepy everytime. (’ders sıkıcı ifrit oluyom’ minvalinde)

a: yes, i don’t like this lesson because teacher never joke but my last teacher was very witty, he makes us laugh so much, that lessons were very entertaining (güler) (’o değil de benim eski hoca on numara eğlenceliydi ehehe, ben öylelerini gördüm en azından kızııımm’ minvalinde)

r: (üzerine ben de hafif buruk) oh what a pity for me, i’ve never been in a class like that, also maybe i won’t be:( (’bende bu şans oldukça en tövbe estağfirullah hocalar hep bana denk gelir zaten’ mivalinde) (falan filan işte üzgün takıldım yani herifin bunun üzerine takma kafana falan demesi gerekirdi ama ne dediiii)

a: amannn koy götüne rahvan gitsin

adam bunu dedi yaa, bastım kahkahayı, sonradan öğrendim bizim türk arkadaşların öğrettiğini, ve sürekli de söyler oldu ondan sonra, hem daha neler neler vardı. ama bildiğim şu ki, bozuk aksanla normalde olduğundan çok daha ağıza oturuyor bu deyim.. vedalaşırken bir daha söyle dedim, yok bunun anlamı kötü şimdi söylemem dedi bi de.