nerobianco

belki imrendiği kadar dayanıklı değildim hayata...ama güçlüydüm evet, bana güç veren bi kardeşim vardı yanımda bilirdim çünkü.bir şey söylesem olurdu,yapardı,yapardık.derdimize çare arasak birbirmizdeydi hemen buluşup biraz alkol eşliğinde yeterince güçlenebilirdik birbirmizin sayesinde...iki kardeş ne söylemekten çekinirdi ki birbirine ya da neyi feda etmekte tereddüt duyardıki. yaşanmışlıkların hasreti ya da yaşanacaklara özlem vardı ikimizde de, aslında hayat bize güzeldi kaybettiklerimiz yanımza ilk defa uğrayana kadar, belki sonrası da güzeldi kaybettiklerimiz, birbirimizle paylaştıklarımızı kazandırdı bize farkında olmadan, onlar da bilmiyordu ki biz bir olup yok olmalarını kabulleniyorduk tebessümle...dosttuk, evlerinde içip içip sarhoşluğun getirdiği istediğim iğrençliği yapıcak kadar rahatlığa da sahiptim, çünkü sahiplenmiştim o evi,aileyi,dostumu. sen - ben yoktu, biz vardı hep. imrendiğin kadar güçlüydüm aslında evet ama sayende. kardeşim.

ps 1: içilmez tekila sensiz evet.

ps 2: tam da saati kardeşim hadi kalk çorba içmeye gidelim uyuyamadım. ama önce tartışmak lazım motorla mı yürüyerek mi ? ben yürüyerek gidelim derim.

ps 3: motorda fast and furious sölemek lazım yoksa olmaz.
ayrıca;

m1 m2 m3 e vücudum 01 e kafam girsin.

....

yıllar sonrasından gelen edit : aradan yıllar geçti ama biz hala dostuz ne mutlu bize.