çocukken büyük olan babanın büyüyünce kuculmesi

cocuk zihninde babanin yerinin onem ve buyuklugunu anlatmak uzerine kuruludur. baba uzunca bir sure herkesi dover, her konuyu en iyi bilir, bir cesit harika ve hatta mukkemmel bir insandir. daha sonrasinda cocuk ergenlik yaslarina geldiginde babasinin da hatalar yaptigini fark eder, bu bir miktar hayal kirikligi olarak bunyeye doner. yas daha ilerleyip genc olununca, ergenlige tam giris yapinca, babayla her konuda catismaya baslanilir, cunku baba her seyi yanlis bilmektedir. geride kalmistir, o caglar artik bitmistir. daha sonra bu catismalar son bulur ve cocuk kisi yeniden "aslinda babam hakliymis" demeye baslar, en azindan bazi konularda. babanin tecrubesine durduk yere karsi cikilmayip, gerceklik paylari kabul edilir. ancak buarada baba manen yeniden gozde buyumekteyken bedenen kuculmektedir, ya da bize oyle gelir.

kucukken babam elimi tuttugunda, kocaman elleri vardi ve o eller beni bu dunyanin butun kotuluklerinden kurtarabilirdi. sanki..

buyudugumde babam elimden tutmaz oldu ve elleri de zaten o kadar buyuk degildi..sanki..

yaslandikca ya elleri giderek kuculdu, boyu kisaldi ya da zaten hep oyleydi, bana oyle geldi..sanki.

iste cocukken kocaman olan babanin buyuyunce kuculmesi de benim cocuk algimin sicisinin gostergesi idi. boyle daha mi iyi oldu, burasi da ayri..

bir baska versiyonu icin okuyunuz;
(bkz: cocukken buyuk olan bahcenin buyuyunce kuculmesi)