yalnız olum

bir pablo neruda şiiri.


yapayalnız mezarlıklar vardır
suskun kemiklerle dolu gömütler
bir yürektir geçer ölüm o geçitlerden
karanlık, karanlık ve karanlıktır
bir gemi enkazı gibi
bir yüreğin içinde boğulurken
ya da cana geçerken derinden

cesetler vardır
soğuktan yapılmış ayaklar, yapışkan kilden
ölüm vardır kemiklerin içinde
soyut bir ses gibi
bir havlama gibi köpeksiz
bir sestir kurtulmuş çanlardan ve gömütlerden
bir yağmur gibi kabarır, gözyaşı gibi ya da

yalnız ben görürüm o arada
yelkenli tabutları, geniş
solgun ölüleri taşıyan, ölü saçlı kadınları
melekler gibi beyaz fırıncıları
düşünceli kızları, noterlerle evlenmiş
ölümün dikey nehirlerinde yukarı doğru kayan tabutları

yelkenleri ölümün sesiyle şişmiş
ölümün sessiz sesiyle dolu yelkenleriyle
göklere doğru kayıp gider

sonra varırlar da sesli sahillere ölüler
ayaksız bir kundura, insansız giysiler gibidirler
çalarlar kapıları taşsız ve parmaksız yüzüklerle
gelirler ağızsız bağırmalar, dilsiz ve dudaklsız çığlıklarla

adımları yankılanır gene de
giysileri ses verir, kısık ir sesi ağaçlar gibi

bir şey bilmem, çok az anlarım, görürüm ikide bir
ama derim ki türküleri ıslak menekşelerden
toğrağa alışkın menekşelerdendir
ölümün yüzü yeşildir çünkü
ölümün bakışları yeşildir
bir menekşe yaprağının delici ıslaklığı vardır
sıkıcı bir kışın bungun aklığında

ama ölüm süpürgeden bir evrene dalar da
döşemeyi yalayıp ölüyü araya süpürge
ölüm süpürgenin içindedir
ölümün dilidir ölüleri arayan
ölümün iğnesidir ipliğini arayan her yerde

ölüm çocuk yataklarının kıvrımlarında
ölüm döşeklerde, ölüm kara battaniyelerde
tembelce bekler de canlanır birdenbire
bir yaslı sesle durup kabartır örtüleri
ve yataklar açılır bir limana doğru
ölümün bir amiral gibi sahilde beklediği