hüseyin nihal atsız

geri donen mektup

ruhun mu ates, yoksa o gozler mi alevden?
bilmem, bu yanardag ne bicim korla tutustu?
pervane olan,kendini gizler mi alevden?
sen istedin,ondan bu gonul zorla tutustu..

gun senden isik alsa da bir renge burunse;
ay secde edip cehrene, yerlerde surunse;
her sey silinip kayboluyorken nazarimdan,
yalniz o yesil gozlerinin nuru gorunse...

ey sen ki, kul ettin beni onmaz yakisinla,
ey sen ki, gonuller tutusur her bakisinla!
hancer gibi keskin ve cicekler gibi ince
cehren bana ugrunda olum hazzi verince

gonlumdeki azgin devi ruzgarlara attim;
gozlerle gunah islemenin zevkini tattim.
gozler ki, birer parcasidir senden ilah’in,
gozler ki, senin en kati zulmun ve silahin,

vur sanli silahinla,gonul mulku duzelsin;
sen olduruyorken de, vururken de guzelsin!
bir baska fusun fiskiriyor sanki yuzunden,
bir yuz ki,yapilmis disi kaplanla huzunden...

hasret sana,ey yirmi yilin taze bahari,
vaslinla da dinmez yine bagrimdaki agri.
dinmez! gonulun, tapmanin, askin sesidir bu!
dinmez! ebedi ozleyisin bestesidir bu!

hasret cekerek ugruna olmek kolaydi,
gormek seni ukbadan eger mumkun olaydi..
dunyayi bogup mahsere dondurse denizler,
tek bendeki volkanlari sondurse denizler!

hala yasiyor gizlenerek ruhuma "kaabil",
imkani bulunsaydi, butun omre mukabil
sirretmeye elden seni, bir perde olurdum.
toprak gibi her cignedigin yerde olurdum.

mehtapli yuzun tanri’yi kiskandiriyordur,
en hisli siirden de orulmez bu guzellik.
yaklasmasi guc, senden uzaklasmasi zordur;
kalbin isidir, gozle gorulmez bu guzellik...