ah muhsin ünlü

"ben bu çağdan bir kere de şerefimle geçeceğim
lazım gelen gülleri göğsüme gömmüştüm
birleşmemiz radikal olacak
ben kan vereceğim
bunu daha çok küçükken
bir filmde görmüştüm!

ah laikse aşkımız elbet biter bir kışbaharyaz günü
gözlerin uçurumlar kaydeder avuçlarıma
bir çınar gövdesini bir hamle daha yayar
üç içbükey komodin silah çeker vurulur
sen gidersin denklem düşer ben aşk olduğumu ağlarım
bir kelebek konduğu yerde bir mayın olduğunu anlar.
ben dünyaya karşı ’durmak’ ile meşhurum
olma! yokluğun dudağıma laciverd lavlar bırakır
nasıl çekip gitmiş bir şaman
çekip gitmiş bir şaman değilse en çok
benim gibi sonsuz bir at
hiç koşmuyorken de attır!

biliyorum lir sızmıyor şakaklarımdan
ve yüzümde şeyh çıldırtan yarıklar da yok
annem beni hep çok sevdi kız gördüm mü ağlıyorum
modern bir alışkanlıktır ölmek,seni doğasıya seviyorum
ben sana düzenli olarak telefon ediyorum
vincit omnia veritas!
belki inanmayacaksın ama ben bu şiiri ellerimle yazıyorum
sevgilim
çünkü benim gömdüğüm kızlar ara sıra boğulur
ve laik aşk çarpık toplumlaştırır,doğurma ne olur.
sirk deseler tek hırkam var, çatışmada bıraktım
şimdi gidip beckett okuyacağım,beni de seyret tanrım!
öfkemi devletle bir toprağa gömüyorum
aklımsa çamura saplandı saplanacak
şems çeker çıkarır kitabı havuzdan;kuru
ertan, alsana şu tüfeği duvardan benim ellerim ıslak."

hiç de akıllı insan işi olmayan şair.