dursun ali erzincanlı

sözün acıydı siiri:

sözün acıydı, yolun dolambaçlı...
yedi uzun yıl geçerek
yedi yıl dolaştın durdun...

içimden bir his şöyle diyor:
ayrıl arkadaşlarından istasyonda
sabahleyin git kente
iliklenmiş ceketinle
bir dam ara
ve bir arkadaşın çalarsa kapını
aç! haaa...açma...
yine de ört hislerini

rastlarsan ana babana
istanbul’da ya da başka bir yerde
yürü git yabancı gibi
yok ol köşede
tanıma!
sana armağanları olan şapkayla gizle yüzünü
göster! aaah! gösterme, gösterme yüzünü
yine de gizle, ört hislerini

işte burada ye şu eti, çekinme
git rastgele bir eve yağmur yağınca
otur bir sandalyeye
ama çok kalma
şapkanı da unutma
söylüyorum sana
ört hislerini

ne söylediysen bir daha söyleme
düşüncelerini bir başkasında bulursan tanıma
kimseye imzanı ya da resmini vermemişsen
kimsenin yanında bullunmamış ve kimseyle konuşmamışsan
nasıl yakalayabişlirler seni
ört hislerini...

dikkat! ölümü düşündüğünde
mezar taşın olmasın yattığın yeri belirten
üzerinde bir yazıyla seni eleveren
ölüm tarihiyle seni açığa çıkaran
bir kez daha, son bir kez daha
ört hislerini...

sevdiğim söylüyor bensiz olamayacağını
bu yüzden kendime dikkat ediyorum
yolda yürürken önüme bakıyorum
ve korkuyorum her yağmur damlasından
sanki beni ezeceklermiş gibi...

sen yine de bana bakma
ne giydiğini yaz bana
sıcak tutuyor mu?
uyuduğun yeri yaz bana
yumuşak mı?
nasıl göründüğünü yaz bana
yüzün aynı mı?
sorulardır sana bütün verebildiğim
ve gelen yanıtları kabullenmeliyim
yorgunsan uzatamam elimi
ya da açsan besleyemem
sanki bu dünyada hiç yokmuşum
unutmuşum gibi seni...

sözün acıydı, yolun dolambaçlı...
yedi uzun yıl geçerek
yedi yıl dolaştın durdun...