istanbulda yaşayan biri olarak söylüyorum çözümü kendini eve kapatmaktır. arkadaşlarla görüşmemek zaruri ihtiyaçlar dışında çıkmamaktır. istedikleri buysa da bende hayatımı riske atıp gezecek cesaret yok. bazen ehh yeter be diyorum çıkıyorum sonra nasıl cesaret etmişim kendim bile şaşırıyorum.
pazartesi vizelerim başlayacak not eksiklerim var kırtasiyeye gitmem lazım. bugün oturdum bunun hesabını yaptım. kırtasiyeye gitmem için 1 saatlik metro yolu ve yarım saat de merkezi bir yerde yürümem gerekiyor. git gel yapsam 3 saatlik bir risk. en güvenli saati belirledim yarın da evden ona göre çıkıcam. koşa koşa gidip gelicem. okul desen çok yoğun dersler yoksa gitmiyorum. çünkü okul da bana 1buçuk saat üzaklıkta ve o yol üzerinde 2 bomba patladı. alınır risk değil.
bayrampaşa metro durağında patlayan bomba. yarım saat önce geçmiştim ordan. ben şanslıydım. bugün köprüde o arabada bomba var mı yok mu bilemeden öylece bekleyen ömürlerinden ömür giden insanlar var ya. onlar da şanslı valla bak.
dışarı çıkmak kumar oynamaktan farksız bir hal aldı. biz de böyle küçük hesaplarla yaşama ihtimalimizi %1 artırmanın peşindeyiz. her gün okuluna işine giden insanlar da var. onların cesaretine hayranım. benim her sabah her akşam o kalabalıktan geçeceğimi düşününce bile tüylerim diken diken oluyor. hayat işte. yapmak zorunda olduklarından belki de. onlar dururken böyle konuşmak bana düşmez. ama herkesin hayatı kendine değerli. iki kelam etmeden duramadım.
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?