bir zamanlar anadolu da

savcı, odadan otopsi için önden çıkıyor ama bir şey var gırtlağına takılan, göğsüne dalmış bir el, içerde ne var ne yok sıkan, bir şey; tam kelimelere dökmek için geri dönüp kapıda beliriyor; daldığı rüyadan uyandırılınca, düşünden istemsiz koparılmasının yüzüne yansıyan olanca acısıyla bir çift söz ediyor. ama biliyorsun ki salt bir gerçek değil o dört kelimelik tespit. hiçbir şey öyle bir anda, kendiliğinden olmuyor.

olayları bütünlüğünden koparıyoruz; bir an’ı bağlamından koparıp, o ana göre yargılar üretiyoruz. iyi ya da kötü yapıyoruz diyemiyorum ama bunu yapıyoruz.

görsellik nefisti filmde; başrollerin performansları keza öyle. kime göre? tabii ki bana göre.

bitmez sanılan bir geceyi bitirdi. sağolsun nuri bilge ceylan başta olmak üzere, tüm emeği geçenler.