bayilmak

hep merak edip dururdum nasıl bir şey diye. bayılma yetisi olan insanlara özenirdim hatta küçükken. az önce, hayatımda ilk kez yaşamış bulunmam itibariyle diyebilirim ki hiç de fantastik bir şey değilmiş. çok uykuluyken gözlerin etrafı bulanık görmesi gibi beyin artık dayanamayıp olayları bulanık, birbirine geçmiş halde algılamaya başlıyor, neyin ne olduğunu şaşırıyor, evde olmayan arkadaşa sesleniyorsunuz gel iyi değilim diye. sonra bu karışan algılar beyinde vücuttaki kasları kontrol eden kısmı da işlemez hale getiriyor, ayaklarınızın sadece var olduğunu ama sizi ayakta tutamadığını farketmenizle kendinizi yerde bulmanız bir oluyor. bunların hepsi bir kaç saniye içinde gerçekleşen şeyler tabi. şanslıysanız yere düştükten sonra tam manasıyla bayılıyor hiçbir şey hatırlamıyorsunuz, şanssızsanız yere düştükten sonra da bu algı karmaşasıyla boğuşmak zorunda kalıyorsunuz. ta ki beyniniz ayaklarınıza sizi yerden kaldırması için gerekli komutları yollayacak gücü toparlayana kadar.. hiç fantastik bir şey değil.