sen bu şiiri okurken

sen bu şiiri okurken
ben çoktan bu şehirden gitmiş olacağım
artık ne özlemlerimi duyacaksın bıçak yarası
ne de telefonların çalacak gece yarısı
ve bu zavallı yüreğim olmayacak artık
kaprislerinin hedef tahtası...
seni sana
beni bir akıl hastanesine
bırakıp gideceğim bu şehirden

nasılsa kavuşamadım sana
nasılsa dudaklarının kıyısına varamadım
nedense bütün çıkmaz sokaklar adresim oldu
ve nedense bütün kırmızı ışıkları üzerime yaktın
ne yaptımsa
bir türlü sana yaranamadım
artık adressiz
işıksız
ve öylesine ıssızım
dünlerin kadar eskiyim
verdiğin acılar kadar paslıyım
işte çıkıp gidiyorum hayatından
nasılsa fark etmez senin için
belki çok şanslı
belki de en yaşlıyım...
artık
pusulam hasreti
saatim yalnızlığı
ve takvimler sensizliği gösteriyor bana
neylersin
yolcu yolunda gerek
belki bundan sonra
belki senden sonra
adam olur bu “asi yürek”
ve dersini alır da bu sevdadan
bir daha
boyundan büyük denizlere
asılmaz kürek

yarın bu saatlerde
ben yollarda olacağım
sen kimbilir kaçıncı uykunda
masal mavisi bir rüyada
ve elbette o korsan yüreğin
yine pusuda
oysa
ilk defa sesimi duymayacaksın
sitemlerin sahipsiz
soruların cevapsız kalacak
belki ilk defa içini kemirecek yokluğum
tanımadığın bir korku içini saracak
ve ilk defa kendinle hesaplaşacaksın
ne oldu?
ne oluyor?
ne olacak?
sonra
bir gözün kör
bir kulağın sağır
bir ayağın kırık
bir kolun kesik
düşeceksin yollara
yani baştan başa yarım
yani baştan başa eksik
bütün duvarlar üstüne yıkılacak
belki ilk defa
“unutuldum” diyerek için sızlayacak
ve sen bu şiiri okurken
ayrılığımız çoktan başlamış olacak
belki de son tesellin
sana yazdığım “bu son şiir” olacak
ve kimbilir
unutulmuş bir gecenin tam ortasında
başucundaki bir radyoda
uykusuz bir şair yüreğini çınlatacak
ve bir daha fısıldayacak kulaklarına
sana adanmış bu satırları

"bütün şehirler uyur
istanbul uyumaz
ve birgün
bütün sevenler unutur seni
ama bu "şair yürek"
asla unutmaz..."
ahmet selcuk ilkan