kaybetmekten korkmak

cok deger verilen kisilerden hayat boyu ayri kalma ihtimali dusunuldugunde duyulan korku.

sakinilan goze cop batar atasozunun fazlasi ile kendini gosterdigi duygudur.

mutlu olmaktan korkmakla ayni kategoridedir.iyi gittiginde bir seyler turk akliyla kesin kotu bir sey olacak,cok guldum cok aglayacagim deriz.cunku aliskin degiliz iyi giden seylere.korku arttikca kaybetmek de artar.cunku korktugun basina gelir.butun bunlar bir kisirdongudur.acil tedavi gerektirir.yoksa sonunda korkmaktan korkmaya,yasamaktan korkmaya,insanlardan korkmaya,hatta iyilik gordugunde killanmaya kadar donusebilir.paranoyanin tozlu yollarinin en baslaridir.

(bkz: sevgili)
(bkz: mp3 player)

gunde mutlaka bir kez cantami telasla karistiririm ve mutlaka kaybetmekten korktugum telefonumu yerli yerinde bulurum buna hala alisamadim hep kayboldu telasiyla ayni seyi yapmak... oysa aslinda hep icten ice bilirim kaybolmadigini.telefon yalnizca bir ornek bunun gibi soyut ve somut anlamda hep korkarim kaybetmekten biseyleri...belki de kaybedebilecek olma korkusu,su anda sahip olunanlarin farkina varmamiz icin gerekli bir duygu ama tabi abartmamak sartiyla.

anne-babayi kaybetme korkusu sozkonusuysa eger,bu korku,insanin yuregine taa kucuk yaslarindan itibaren coreklenir,kalir..bu korkunun etkisiyle,ustelik anne-baba biraz yaslicaysa ve evlat da uzaklardaysa evine her telefon ediste, ikisinin de sesini duymadan rahat edemez.."cocuum,evde yok iste,niye yalan soyleyim sana,paranoyak!" gibisinden tahkir etmeler falan ise yaramaz..korku icindeki bunyenin kafasindan gecen tek sey,anne ya da babasinin o anda bir hastanede yogun bakimda,olum doseginde falan oldugudur..iyice sapitir..en acisi da,hasbelkader evine,ailesine kavusmus olan paranoyak kisinin gecenin korunde kalkip kalkip,anne-babasinin uyurken nefes alis-verislerini dinlemesidir..kazara yakalanir da "napiyosun len sen bu saatte ayakta?" sorusunun muhattabi olursa,"seeyy..kem,kum,hiiic..sigara icecektim..cisim geldi.."gibisinden mazeretlerle savusturmaya calisir..aslinda dogruyu soylese onu en iyi anlayacak olanlar yine anne-babasidir,cunku onlar da,onun bebekken,nefes alis-verislerini coook kontrol etmislerdir kaybetme korkusuyla..hayatta her sey sirayladir,kaybetme korkusu bile..

sonunda sizi kaybetmeye mahkum edecek korkaklığın ta kendisir.