çalışmayı sevmemek

iş hayatından, mesaiden nefret etme olayıdır. sebebi tembellik midir yoksa illa sınırlarla çevrilmiş çalışma saatleri midir bilmiyorum ama bazen şuram hasta olsa buram çatlasa oram kırılsa da işe gitmesem, evde yatıp dvdden film izlesem, ps oynasam diye iç geçirtir insana. mesaisi az olanlara özenilir, evde oturanların şanslı oldukları düşünülür yine bu zamanlarda. alışılır sonra. sonra yine gelebilir bu nöbet.

bildigin ibneliktir.

hayir sen cali$mazsan o cali$mazsa ben gibi gunde 3 saat o da home office cali$anlar n’apacak? sorusunu getirir insanin aklina. kim sokuyor benim cali$kan yurdum insaninin aklina boyle $eyleri bilmiyorum ki.

hızlı koşanın erken yorulmasıdır. yıllarca haftasonu bayram demeden çalışan bünyenin artık kusacak hale gelmesidir. rte ne zaman emekli edecek lan beni?

(bkz: çalışmayı sevip sevmediğine karar verecek zamanı dahi olmamak)

yine de haftasonları, bilhassa cuma akşamları reset atmak gibi, iyileştirici bir etkiye sahip, bundan eminim.