anne özlemi

gunler aylari, aylar yillari kovalar. otobus garajindaki son sarilisinizda, aglamamak icin yirtinirsiniz. ama o tutmaz gozyaslarini. otobus hareket ettigi an daha fazla dayanamazsiniz. esek kadar olmus olmaniz, erkek yada kadin olmaniz onemli degildir. hatta yaninizdaki adamin ne dusunecegide umurunuzda degildir. ilk telefon konusmanizda guclu olmanizi bilerek kelimeleri secerek konusursunuz. 1 yili geride birakmissinizdir, artik ne dayanacak mecaliniz nede yarinlara bakacak bir umut isiginiz kalmistir, yada sonmektedir artik o isik. size bir bebek gibi davranmasini, zorla yemek yedirmesini, gecenin bir yarisi uzerinizi ortmeye geldiginde yaptiginiz uyuyor numarasini ozlersiniz. guclu olmakta artik yetmemektedir. geceleri basinizi koydugunuz yastik, o hizla gecen gunlerin sahididir ve en iyi o anlar sizi. herseyi bir kenara itmek, ilk ulasim araciyla o cocuklugunuzun, gencliginizin gecip gittigi ama en cok annenizi animsatan o yolu bir gece vakti, sabahin ilk isiklarinda katetmek ve anneye kavusmak ozlemi icinizi yer. yer ama yapamazsiniz, aglayamazsinizda. icinize oturmustur, anne ozlemi ve daha ne kadar daha o buyulu varligi goremeyecek olmanizi bilememeniz icinizi kemirir. cikis yoktur, sabah tel acip sesini duymak istersiniz ama artik teldeki sesidi sizi doyurmaz. gidip varip yannina sarilmak, icinizi ceke ceke aglamak ve anne ben geldim demek istersiniz. istersiniz, ama yapamazsiniz.