17 ağustos 1999 marmara depremi

acı.... hayatın sonu kadar acı...
hayatın sonunu yanında yaşayan insanları görüp de kıpırdayamamak kadar gerçek ve acı..
"sesimi duyan var mı?" sesleri kulaklarda acı..
yeryüzünün huzursuz bir çocuk gibi kıpırdaması, göçüğün altında tedirgin bir umutla bekleyenlerin çaresizliği kadar acı....
karanlığın içinde bir ışık bulamamak ne acı....
yankılar bir, acılar bir, yürekler bir..

tarihin sürekli yüzümüze damlıyor olması ne acı....